Viyola dışındaki esntrümanlar için yazılmış eserlerin viyolaya aktarılmasındaki etkenler ve repertuvara katkıları
Özet
Farklı enstrümanlardan çeşitli enstrümanlara uyarlama yapmak yüzyıllardır kullanılan
etkin bir uygulamadır. 20. yüzyıl öncesi, eser bakımından eksik kaldığı düşünülen viyola
repertuvarının, aktarılan eserlerle genişletilmesinin genel tarama modeli ile incelendiği bu
çalışmada; farklı enstrümanlar için yazılmış eserlerin uyarlanarak viyola repertuvarına
kazandırılmasındaki etkenler ve viyola literatürüne katkıları araştırılmıştır.
Viyolanın tarihsel süreçteki yapısal gelişimi ve bu süreçteki orijinal viyola eserleri ile
viyolaya uyarlanarak repertuvara kazandırılmış eserlerin dönemlere göre dağılımı ele
alınmıştır. Viyolanın bütün dönemlerde armoniyi tamamlayan vazgeçilmezlerden biri
olarak görülmesine ek olarak, bugünkü solo kimliğine ulaşma süreci incelenmiştir.
Araştırmanın sonucunda; viyolanın bugünkü formuna ulaşması ve viyola icracılarının
sayıca artışının, viyola için eser üreten bestecilerin de artış göstermesini etkilediği
gözlenmiştir. Bunların yanı sıra; viyolanın bahsedildiği gibi kısıtlı bir repertuvarı
bulunmadığı, aksine hem orijinal hem de aktarılan eserler bakımından kayda değer bir eser
dağarcığına sahip olduğu bilgisi ortaya çıkmıştır.
Arranging from different instruments to various instruments has been an effective
application used for centuries. In such work, where general scanning model is used to
expand the viola repertoire considered insufficient in recognition of works before 20th
century, the factors relating to arranging the works written for different instruments to
viola repertoire as well as their contributions to viola literature.
The structural development of viola in historical continuum and original viola works
within this continuum as well as the works arranged to viola and added into repertoire
taking their dispersion as per periods into consideration. In addition to the consideration
about viola's possessing an indispensable role in completing a harmony, the instrument's
gaining the process of today's solo identity is examined.
At the end of the research, it is observed that, viola's gaining its today's form
accompanying with the numerical increase in viola performers affected the increase in
composers generating pieces for viola. Besides, the research elicited the fact that, viola
does not possess a limited repertoire as mentioned and in contrast, the instrument has a
remarkable span of works both with respect to original ones as well as transposed ones.